Geboren bij de Schelde in Temse op 26 april 1946, tweede van vier. Naamse moeder, vader van Antwerpen.  Wij waren dus op school "de franskiljons" en "les flamands" bij onze Waalse neven en nichten. Kleine frustraties die niet opwegen tegen het voordeel in beide talen te spreken, schrijven, denken en tellen.
Tot mijn 24 bleef ik speels en onvolwassen, wat maakte dat ik met dezelfde onbezorgdheid van de lagere en middelbare school, maar met duidelijk minder succes, hogere studies aanvatte.

Pas bij het starten van de studie van de kinesitherapie en bij het ontmoeten van Patsy begon het stilletjes door te dringen dat er ook nog andere waardevolle dingen in het leven zijn dan tennis en hockey en meisjes… (in die volgorde).
Met haar Belgisch-Ierse-Franse afstamming en Afrikaanse jeugdervaringen opende Patsy een nieuwe wereld, van passie en liefde, maar ook van in-vraag-stelling, inzet, maturiteit. Wij trouwden in 72 en zijn nog steeds gelukkig samen.

Tijdens mijn legerdienst in de kine-dienst van het militair hospitaal in Brussel schreef ik me - uit pure verveling - in voor een bijscholing reflexmassage (methode E. Dicke). Een eerste stap in de "alternatieve" richting, waarbij ik verbaasd werd door de diepe inwerking van subtiele massages, op afstand van het te behandelen lichaamsdeel. Stel je voor: hevige hoofdpijn verdwijnt door lichte trekjes op de huid van het bekken! Een openbaring! Toen, in mijn eerste jaren beroepspraktijk, ben ik pas echt beginnen studeren. Een hele reeks specialisatiecursussen - waarvan ik de helft nooit toepaste - maar die me inzicht gaven in de complexiteit van het menselijk organisme en in zijn buitengewone natuurlijke intelligentie.

De opleiding Chinese geneeskunde was de bekroning van mijn zoektocht. Weliswaar niet onmiddellijk verlichtend (hoewel het intensieve eerste jaar Acupunctuur, samengeperst in de Paasvakantie van 78 mij wel had verlicht … met 5 kg!). De informatiefragmenten stilaan aaneen puzzelen was een proces van jaren, en het is nog steeds gaande. Gelukkig werd de oorspronkelijke informatie rijkelijk aangevuld door veelvuldige contacten en reizen (China e.a.).

Het lesgeven in de acupunctuuropleiding Jing Ming blijft nog steeds mijn eigen beste leerschool. De ideale vervolmakingschool is de praktijk: de oneindige diversiteit van klachten, de bereidheid van de mensen om hun ervaring te delen, hun respons op de behandeling maken van mijn acupunctuurpraktijk een boeiende hobby. Het zijn telkens intense gelukmomentjes wanneer iemand me meldt dat het beter gaat, of met een klacht, of met de manier waarop hij/zij het leven weer "ziet zitten".

 Intussen waren Géraldine (73) en Damien (75) ons gezin komen verrijken. Beiden op hun eigen manier zonnekinderen! Het is nog mijn enige spijt dat ik tijdens hun jeugd nog zo afstandelijk was, door de drukte van het werk en ook omdat ik nooit geleerd had mijn gevoelens te voelen en toe te laten. Ik besefte via mijn beroep dat de emoties de grootste ziekteoorzaak uitmaakten, dus werkte ik noodgedwongen aan mijn eigen evolutie en heb ik ruimte moeten vinden voor mijn eigen gevoelens. Dat heeft mijn familieleven, via enkele chaotische momenten, uiteindelijk goed "verwarmd".
Nu zijn wij reeds zes kleinkinderen rijker en haal ik met hen zoveel mogelijk mijn vroegere tekorten aan liefdesuitingen en levensvreugde in. En hoe meer je geeft, hoe meer je krijgt.

We zijn gelukkig en fier onze familie en vrienden, maar ook mijn patiënten te mogen verwelkomen op onze groene stek in Destelbergen.